W tej branży jest mało kobiet [ROZMOWA]

Jak to się stało, że zajęła się Pani prowadzeniem gospodarstwa rolnego?

To gospodarstwo rodzinne. Mój ojciec ma 5 córek, więc jedna z nas musiała przejąć po nim gospodarstwo. Wypadło na mnie ze względu na zainteresowania. Kiedy wybrałam naukę w technikum hodowli koni w Bolesławowie, stało się jasne, że przejmę tę działalność. Gospodarstwo nie jest największe, bo liczy 10 hektarów. Od pięciu lat prowadzę je samodzielnie. Jestem też instruktorem jazdy konnej i dodatkowo zajmuję się nauką jazdy konnej.

W jakiej gałęzi rolnictwa się Pani wyspecjalizowała?

Można powiedzieć, że jest to produkcja mieszana. Hodujemy trochę bydła mięsnego, trochę świnek, owiec czy kóz. Chodzi o to, aby dzieci biorące udział w zajęciach z jazdy konnej miały też możliwość zobaczenia innych zwierząt. Takich gospodarstw jak nasze jest już niewiele.

Ile koni Pani hoduje?

W tej chwili mamy osiem koni dużych i trzy kucyki. Większość koni urodziła się w naszym gospodarstwie, więc można powiedzieć, że pochodzą one z własnej hodowli.

Proszę powiedzieć, co jest najtrudniejsze w pracy na gospodarstwie?
Najtrudniej jest pogodzić ze sobą wszystkie obowiązki. Chodzi tutaj o łączenie pracy w gospodarstwie z pracą zawodową. To wymaga dobrej organizacji.

Jak odnajduje się kobieta w pracy, która zazwyczaj jest zarezerwowana dla mężczyzn?

Teraz już dobrze, choć początki bywały trudne. Kiedy jeździłam na szkolenia, wchodząc do sali spotykałam zazwyczaj dwudziestu mężczyzn i byłam jedyną kobietą w tym gronie. Panowie patrzyli na mnie i zastanawiali się, co ja tutaj właściwie robię. Teraz to się już zmieniło i zauważyłam, że coraz więcej pań prowadzi gospodarstwa, co zresztą niezwykle mnie cieszy.

Jakie są Pani pasje i plany na przyszłość?

Moją pasją zawsze były konie i teraz zainteresowania zazębiają się z pracą. Natomiast jeśli chodzi o plany, to chcemy z mężem wybudować oborę dla bydła mięsnego. Jesteśmy młodzi, więc to czas na rozwój.

Rozmawiała Edyta Okoniewska