Zmarł trójmiejski aktor Ryszard Jaśniewicz. Kiedy grał w swoich monodramach, wydawało się, że rozmawia z każdym widzem z osobna

Zapamiętamy go przede wszystkim ze wspaniałych ról jako: Samuela Zborowskiego, molierowskiego Don Juana, Aktora-króla w "Hamlecie" czy Kreona w "Królu Edypie". Zagrał ponad 200 ról, w tym wiele głównych u najlepszych reżyserów: Marka Okopińskiego, Adama Hanuszkiewicza, Stanisława Hebanowskiego, Krystyny Meissner. Jest autorem 10 sztuk teatralnych oraz 9 scenografii. Był także poetą, w tym roku ukazał się tomik jego wierszy teatralnych, w którym pisze:

… Gram, bo jestem aktorem
A ze sceny zejdę dopiero wtedy
Gdy na Najwyższej Scenie
Będą potrzebowali
Don Juana Samuela
Edypa Odysa Króla
Wariata.

Cóż, widocznie nadszedł czas niebiańskiej premiery...

W roku 1999 zainaugurował własną scenę Teatr z Polski 6. Przygotował tam i wystawił premierowo kilkanaście monodramów. Były one opowieścią o wielkiej miłości do teatru.

- Do ludzi przede wszystkim. Teatr opowiada o ludziach. Bohaterem moich spektakli jest Aktor. Niezmiennie boryka się ze światem, teatrem, z sobą - mówił.

Ostatni raz wzruszał widzów, grając w monodramie "Budowniczy", napisanym specjalnie dla niego przez ukochaną żonę Gabrielę Pewińską. Premiera odbyła się 26 września tego roku w oliwskim Domu Zarazy.

Napisałam wtedy, że „Gra Ryszarda Jaśniewicza w tym monodramie - pełna wirtuozerii - jest sztuką na granicy czarodziejstwa".

Kiedy grał w swoich monodramach wydawało się, że rozmawia z każdym widzem z osobna, wciąga go w świat własnej magii. Niestrudzenie zaskakiwał, pokazując wciąż nowe oblicze... wzruszał. Pamiętam, jak widownia wstrzymała oddech, gdy wyciszony, spokojny recytował wiersz Tuwima "Grande Valse Brillante". Zachwycił. Każde zdanie, każda fraza iskrzyła, mieniła się, każde słowo i każdy przecinek były dokładnie tam, gdzie być powinny.

- Granie w pojedynkę to zmierzenie się z prawdziwym warsztatem aktorskim, co daje ogromną radość, a jak wiadomo, aktorstwo nie powinno być działaniem przynoszącym wyczerpanie i napięcie, lecz sztuką uszczęśliwiającą. Sam na scenie czuję się szczęśliwy. Spełniony - mówił.

Pytany, o czym marzy, odpowiedział: Żeby zatrzymać czas. W dramacie Gabrieli Pewińskiej „Pajace” zapewniał ze sceny: "Ja jestem wrogiem umierania. Scena to życie. Żyję, bo gram. Nigdy nie umrę. Śmierć w wiersz się nie wciśnie. Szekspirem ją załatwię! A może i Słowackim, kto wie? Może i Słowackim…".
Cóż, nie załatwił.

Aktor, reżyser, scenarzysta, pedagog - urodził się 15 października 1939 roku. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie na Wydziale Aktorskim. Studiował też lalkarstwo.

• Zadebiutował w latach 50. w Teatrze Lalki i Aktora „Miniatura” w Gdańsku.
• Był aktorem: Teatru Polskiego we Wrocławiu, Teatru Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, Teatru Wybrzeże w Gdańsku.
• W latach 1983-88 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Dramatycznego w Słupsku.
• Był kierownikiem artystycznym Centrum Edukacji Teatralnej w Gdańsku.
• Związany był także z Theatre des Dechargeurs - Paryż - jako aktor, reżyser.
• W 2008 roku artysta zainicjował i prowadził w oliwskim Domu Zarazy (Stary Rynek Oliwski), cieszące się ogromnym zainteresowaniem warsztaty poetyckie „Jaśniewicz recytuje, spróbuj i Ty!”, cykl adresowany do wszystkich lubiących recytację.

Był laureatem wielu nagród. W 2020 roku został wyróżniony Nagrodą Specjalną Marszałka Województwa Pomorskiego "za wybitne zasługi w dziedzinie twórczości artystycznej oraz upowszechniania i ochrony kultury na rzecz mieszkańców".
Artysta zmarł 4 listopada 2021 roku w Gdańsku.