Rejsy po gospodarce. Fabryki dziur i dziurek

Ilekroć widzę dziewczyny w dżinsach upstrzonych dziurami i dziurkami, przecięciami, wyszarpnięciami itp. przypomina mi się fabryka inżyniera Kopcia. Ale jakoś nie zadawałem sobie pytania, jak to się wszystko robi. Zupełnym przypadkiem trafiłem w sieci na artykuł o dwóch polskich firmach produkujących właśnie dziury w dżinsach „dla światowych marek”. Dyrektor jednej z nich opowiadał o swojej fabryce. Okazuje się, że wygląda to całkiem podobnie, jak to opisał Brzechwa. Do dziurawienia spodni zaprzęgnięta jest zaawansowana myśl inżynierska, wspomagana przez pomysłowość.

Do masowej produkcji dziur wykorzystuje się lasery, roboty, elektronikę itd. Gacie naciągane są na sztuczne nogi, dodatkowo nadymane sprężonym (chyba) powietrzem. Sterowany komputerowo laser wypala zaprojektowane uprzednio dziury oraz najrozmaitsze skomplikowane wzory. Na filmikach wygląda to naprawdę interesująco. Tylko dla szczególnie wymagających klientów otwory wycina się i obrabia ręcznie.

Do postarzania dżinsów, czyli produkcji „wycierania”, stosowane są mniej skomplikowane techniki. Najczęściej robi się to przy pomocy szlifierek ręcznych lub półautomatycznych, takich jakich używa się do obróbki drewna. Obejrzałem sobie filmik, w którym instruowano, jak można sobie wykonać dziury i wycierki, nabywając małe szlifierki np. w Leroy Merlin lub OBI.

Absurdalna wizja z „Akademii pana Kleksa” doczekała się realizacji.

Gdyby tak wyobrazić sobie produkcję dziur budżetowych, dziur w prawie, dziur w pamięci (nie tylko komputerowej). Chociaż… przecież właściwie już to mamy. Sporo ludzi trudzi się na tym polu. Ma tam zatrudnienie wielu tzw. profesjonalistów. Też wykorzystują najnowsze technologie. Niektóre po to, by przez owe dziury wlewać wodę do naszych mózgów. Szybko i bezboleśnie.

Jest się czym pochwalić, nie tylko dwiema fabrykami dziurawiącymi spodnie. Potrafimy dziurawić kieszenie, umysły, sens. Rozwojowa branża - knowledge based perforation.