Oratorium Stabat Mater Dvořáka w Teatrze Wielkim w Łodzi

Ukończone w 1877 roku oratorium Stabat Mater Antonína Dvořáka to kompozycja na cztery głosy, chór i orkiestrę do słów średniowiecznego tekstu autorstwa Jacopone da Todi, odnoszącego się do przejmującej sceny, gdy Matka opłakuje śmierć ukrzyżowanego Syna.

Sądzono, że Antonín Dvořák zaczął komponować Stabat Mater w lutym 1876 roku tuż po śmierci swojej dwudniowej córki Josefy w sierpniu 1875 roku, ale ostatnie badania dowodzą, że szkic powstał między lutym a majem 1876 roku i był poświęcony Františkowi Hušpauerowi „na pamiątkę przyjacielowi z młodości”. Ostateczna wersja partytury powstała w listopadzie 1877 roku, gdy kilka miesięcy wcześniej tragedia jeszcze raz dotknęła kompozytora i zmarło kolejno dwoje jego dzieci. Utwór został prawykonany w Pradze w 1881 roku i jest uznawany za najdojrzalsze artystycznie, najbardziej znane i najczęściej wykonywane dzieło sakralne czeskiego kompozytora. „Kompozycja ta jest szczególnie ceniona za swoje piękno, celowo czerpiące z połączenia głosów ludzkich i bogatej barwy orkiestrowej. Cała struktura utworu, podzielona na dziesięć części, stanowi majestatyczne, ekspresyjne połączenie, rozciągające się od obrazu śmierci i cierpienia, uczucia niepokoju i bolesnej medytacji do ostatecznego, afirmującego życie katharsis” - podkreśla Teatr Wielki w Łodzi. - „Mimo osobistej tragedii, którą przeżył kompozytor nie pozwala, by ogarnęła go rozpacz; w jego muzyce nie ma ani rezygnacji, ani beznadziei. W tym arcydziele Dvořáka patrzymy przez zasłonę łez i widzimy wiarę w życie. W tą piękną muzyczną podroż zabierzemy Państwa w wyjątkowym czasie, bo tuż przed Wielkanocą”.

W przedsięwzięciu udział wezmą: Anna Wierzbicka - sopran, Olga Maroszek - mezzosopran, Paweł Skałuba - tenor, Rafał Pikała - bas, Przemysław Fiugajski - dyrygent, Chór, Orkiestra Teatru Wielkiego w Łodzi (przygotowanie chóru - Rafał Wiecha).

Antonín Leopold Dvořák, kompozytor, dyrygent i pedagog, był czołowym przedstawicielem czeskiej muzyki narodowej (obok Bedřicha Smetany). Komponował symfonie (najbardziej znana to IX „Z Nowego Świata” z 1893 roku), kwartety smyczkowe, opery, poematy symfoniczne, pieśni, msze, utwory fortepianowe i koncerty - w tym najsłynniejszy Koncert wiolonczelowy h-moll, o którym Johannes Brahms pisał: „Gdybym wiedział, że wiolonczela jest zdolna do takich rzeczy, sam bym napisał ten koncert”.