Teatr Wybrzeże: Po premierze "Balu manekinów" Brunona Jasieńskiego

Spektakl wyreżyserował Ryszard Major, powracający po latach nieobecności na gdańską scenę.

Na scenie lata 30., Paryż retro - kobiety wampy, biznesmeni i... ożywione manekiny. Polityka i erotyka przeplatają się ze sobą. Pary wirują w rytmie walca i tanga. W przerwach między tańcami oglądamy machinacje finansowe panów Arnaux i Levasina (repezentujących branżę motoryzacyjną), ich konszachty finansowe z posłem Ribandelem, intrygi pięknych - interesownych kobiet, miłosne trójkąty, czworokąty. Poza salą balową trwa ogólnoświatowy kryzys, a politycy uwikłani są w ciemne interesy z biznesem i bankami.

Ryszard Major nie szukał drugiego dna w sztuce, nie udziwniał. Zawierzył autorowi, że jest to zabawna,nieco surrealistyczna komedia o ludzkich słabościach.

Jak zwykle u Majora w spektaklu każdy gest, każda sytuacja jest wystylizowana, dopracowana i zamknięta, a jednocześnie mamy uczucie, że wszystko się dzieje w tej chwili i tylko dla nas zostało wymyślone.

Z pomocą scenografów Ewy i Jakuba Krechowiczów reżyser wydobył wszystkie smaczki stylowe lat trzydziestych.

Fabuła "Balu manekinów" jest tyleż banalna co fantastyczna. W domu mody trwa bal finansjery, jest tam też drugi bal - manekinów, na którym przez przypadek zjawia się człowiek. Manekiny obawiają się, że ich głęboko skrywany sekret zostanie odkryty, dlatego postanawiają odciąć intruzowi głowę, którą następnie przyprawia sobie jeden z manekinów i udaje się na bal finansjery.

Aktorzy w roli manekinów są znakomici. Na pewno zapamiętamy Ewę Jendrzejewską jako Manekina Damskiego I czy Marzenę Nieczuję-Urbańską jako przestraszoną Kobietę w Futrze.

W tej sztuce ról perełek jest więcej. W kobietę fatalną Solange Levasin wcieliła się Joanna Kreft-Baka, z którą o względy posła walczy Angelika Arnaux (Wanda Skorny). Robotniczych delegatów ciekawie zagrali Jacek Labijak i Dariusz Szymaniak. Jako posła do parlamentu Paula Ribandela oglądamy Mirosława Bakę. Świetny jest, gdy z aroganckiego posła zamienia się w naiwnego, dziecięco uczciwego manekina. Część pierwsza przedstawienia jest znacznie lepsza, bardziej dynamiczna, dopracowana.