Egzamin ósmoklasisty. Co dalej? Felieton Wojciecha Wężyka

Wątpliwości jest sporo, zwłaszcza że mamy za sobą prawie dwa lata mieszanego nauczania z przewagą lekcji zdalnych. Piszę „my”, bo przecież mobilna edukacja, która odbywała się w czasie pandemii, chcąc nie chcąc angażowała po trochu wszystkich domowników w tryby nauczania. Miało to swoje plusy, bo zbliżając ucho do zamkniętych drzwi, zza których dochodził głos nauczyciela, można było podsłuchać, czego uczy się nasze dzieci.

O minusach napisano już całe tomy, więc ograniczę się tylko do tego, co mnie osobiście denerwowało najbardziej, czyli pogłębienia odruchów jakie nazywam nastoletnim rozedrganiem. Mam na myśli udział w zajęciach, przemieszany z konwersacją koleżeńską na różnego rodzaju komunikatorach i jednoczesnym robieniem kilku rzeczy na raz. W szkole byłoby to niemożliwe. W domu, z wyłączonym dźwiękiem i obrazem w komputerze – przechodziło bez problemu.

Chcąc być szczerym, muszę jednak przyznać, że w trakcie spotkań zdalnych, które zawładnęły również światem dorosłych, często zdarza mi się robić dokładnie to samo. Zresztą, kto nie gotował obiadu podczas bardzo ważnej prezentacji kolegi z zespołu, niech pierwszy rzuci laptopem. Taka maniera, zwana z angielskiego „multitasking”, została już dawno skrytykowana przez naukowców. Okazuje się bowiem, że wielozadaniowość rozumiana jako zdolność do zwiększania efektywności poprzez robienie kilku rzeczy na raz, jest po prostu mitem, a spadek końcowych rezultatów może sięgać nawet 40%. Tymczasem nasze dzieciaki, wychowane w cyfrowym świecie, napędzane bodźcami, których liczba przekracza wszystko to, co znaliśmy, podchodzą do takiego stylu nauki i spędzania wolnego czasu niemal naturalnie.

„O tempora, o mores!” – już tysiące lat temu stare pierniki wznosiły ręce ku bogom, przyglądając się z rozpaczą upadkowi obyczajów u młodych. A może taka jest po prostu kolej rzeczy, że starzy młodych nie rozumieją? Patrzę na to, obserwując scenę polityczną, która ostatnio przechodzi nagły zwrot ideowy – zwłaszcza w szeregach opozycji. Oto nestorzy polityki „zbliżania Rosji do Europy” stają w pierwszym rzędzie antyputinowskich „jastrzębi”. Ci, którzy przestrzegali przed podnoszeniem stóp procentowych, dziś krzyczą, że decyzje o ich wzroście są zbyt powolne. Krytycy polskiej zbrojeniówki, nagle – pod wpływem obrazków z wojny – wychwalają karabinki rodzimej produkcji.

Takich medialnych nawróceń, mógłbym wymienić jeszcze wiele. Każda tyrada ma być „tą przełomową”, „tą, która zdruzgocze raz na zawsze obóz rządowy”, a jest w ciągu kilkudziesięciu sekund brutalnie zderzana ze wstydliwymi dla mówcy faktami, "wyklikanymi" z łatwością przez przeciwników w bezkresnych cyfrowych archiwach. Takie zestawienie wcześniejszych deklaracji z nowymi zapowiedziami powoduje komiczny kontrast. A dla polityka nie ma nic gorszego niż ośmieszenie.

Ale z tego polityczno-medialnego kabaretu płyną do ósmoklasistów trzy dobre rady egzaminacyjne: po pierwsze, zanim coś napiszesz, dobrze się zastanów, czy naprawdę tak uważasz. Po drugie, kieruj się tym, czego się nauczyłeś, a nie tym, co w danej chwili jest popularne wśród kolegów. A po trzecie – dobre oceny są ważne, ale jeśli przypadkiem oblejesz ten egzamin, to nie przejmuj się. Jeśli chcesz zrobić karierę, zawsze możesz zostać politykiem.