Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Dlaczego Demis Roussos w Sopocie nie mógł spać? [WSPOMNIENIE]

Ryszarda Wojciechowska
Demis Roussos
Demis Roussos Wikimedia Commons
Kiedy Demis Roussos w powiewnej, błyszczącej tunice i w białych kozakach na obcasie śpiewał w Operze Leśnej "Goodbye, My Love, Goodbye", kobiety siedzące na widowni zachowywały się jak w gorączce. Był rok 1979. Wspomnienia tego koncertu wróciły, kiedy światowe serwisy informacyjne obiegła wiadomość, że Roussos nie żyje. Zmarł w wieku 69 lat

Nikt, kto pamięta tamto lato 1979 roku, nie ma wątpliwości, że wówczas cała Polska "zachorowała" na Roussosa. Od morza do Tatr śpiewano nie tylko "Goodbye, My Love, Goodbye", ale też inne jego przeboje "My Friend the Wind" czy "Forever and Ever". Kiedy artysta przyjechał do Sopotu, ulica huczała od plotek. Wyobrażenie o jego gwiazdorstwie było wielkie. Nic dziwnego, że po mieście krążyła maglowa wieść o tym, że zażądał w hotelu łóżka wodnego i do tego okrągłego. To był oczywisty fałsz. Bliżej prawdy był wymóg związany z klimatyzacją w pokoju. W peerelowskich realiach to nie był łatwy warunek do spełnienia. Klimatyzacja była wówczas kapitalistycznym wymysłem. Ale dla Roussosa, podobno, zastosowano patent "made in Poland". Żeby obniżyć temperaturę w jego hotelowym pokoju, wstawiano wiadra z lodem.

Hej, Johnny Walker

Sam koncert udał się nadzwyczajnie, choć artysta śpiewał z playbacku, co mu później nieśmiało w prasie wypomniano. Publiczności to jednak nie przeszkadzało. Albo się, po prostu, nie zorientowała. Bo playback to też była dla nas nowość. Widownia w Operze Leśnej przyjęła Roussosa entuzjastycznie. Aktorka Krystyna Łubieńska wspomina, że na koncercie szalała tak bardzo, że uchwyciła ją nawet telewizyjna kamera. Jeszcze teraz, kiedy to sobie przypomina, nuci do słuchawki "Goodbye, My Love, Goodbye".
- On nie tylko fantastycznie śpiewał, ale miał też fenomenalny kontakt z widownią między piosenkami. Boże, ale kiedy to było? - wzdycha na koniec.

Tamten festiwalowy koncert wspólnie z Ireną Dziedzic prowadził reżyser Jacek Bromski. Pytany o to, jak zapamiętał greckiego artystę, odpowiada, że z butelką czerwonego Johny'ego Walkera w ręce.

- Chodził z nią od rana do wieczora. A jak butelka robiła się pusta, dostawał od swojego impresario pełną. Bromski przypomina też sobie, że w samolocie, którym Roussos leciał na koncert, wymontowano sąsiednie siedzenia, żeby mógł się nie tylko zmieścić, ale wygodnie spędzić podróż. No i była jeszcze limuzyna, która mieściła 12 osób. Organizatorzy festiwalu wynajęli ją specjalnie dla niego.
- Z tej limuzyny potem my korzystaliśmy. Bo wypożyczono ją na 10 dni, a Roussos w Polsce był dużo krócej - przypomina Jacek Bromski.

Na pytanie, czy rozmawiał z piosenkarzem, odpowiada, że tak. Ale nie były to jakieś ważne rozmowy. Filmowiec przyznaje jednak, że w tamtym czasie to była naprawdę wielka gwiazda, której piosenki były znane w całej Europie.

Podest wytrzymał

Tomasz Gawiński, dziennikarz tygodnika "Angora", mówi, że kiedy usłyszał o śmierci Roussosa, zrobiło mu się naprawdę żal. - Mam swój własny, niewielki wkład w jego występ w Sopocie przed laty - tłumaczy. Tamten koncert obserwował zza kulis, a ściślej... spod sceny. - Byłem jeszcze licealistą, ale już pełnoletnim i podczas wakacji dorabiałem sobie przy organizacji festiwalu.

Tomek Gawiński należał do grupy tak zwanych maszynistów sceny. Pracowali nad montażem scenografii. A wtedy scenografia miała prawdziwie europejski rozmach. Bo sopocki Festiwal Interwizji chciał być poważną konkurencją dla zachodniego Festiwalu Eurowizji.

Dla prowadzącego koncert Jacka Bromskiego zbudowano więc na widowni podświetlany krąg, usuwając wcześniej ławki z pierwszych rzędów. Łącznikiem tej części ze sceną był pomost zrobiony z drewna.
- Siedzieliśmy z kolegami niedaleko tego łącznika, gotowi w każdej chwili do zmiany dekoracji. I nagle widzimy, jak Demis Roussos staje na tym drewnianym łączniku i zaczyna tańczyć. Nasze głowy były na wysokości jego butów. Siedzimy więc i widzimy, jak ten łącznik, bez większych zabezpieczeń, zaczyna się pod nim trząść. Miał być głównie czymś w rodzaju ścieżki dla prowadzącego Jacka Bromskiego. Nikt nie przewidział, że w tym miejscu stanie ktoś, kto waży 150 kilogramów i będzie się jeszcze poruszał w tańcu. Patrzyliśmy ze zgrozą, czekając na najgorszy wariant, czyli, że to się pod nim załamie. A Roussos śpiewał i się do nas uśmiechał, zupełnie nieświadomy niebezpieczeństwa. Na szczęście, wszystko dobrze się skończyło.

Śmieszny trzydziestoletni

Tomasz Rozwadowski, dziennikarz muzyczny, w 1979 roku był nastolatkiem. I z piosenkami Roussosa zderzał się na szkolnych dyskotekach. Pamięta, że wtedy Roussos był dla niego i jego rówieśników obiektem żartów, pośmiewiskiem.
- Ten niesamowicie otyły, owłosiony facet z cienkim głosem, któremu spod wyszywanej koszuli wystawały kosmate nogi, wydawał nam się zabawny. Odbieraliśmy go wtedy jak postać z lalkowego teatrzyku. Ale już później, kiedy zacząłem zwracać uwagę na muzykę, doszedłem do wniosku, że to był niezwykły głos. W latach 80., kiedy nadeszła druga, a może nawet trzecia fala popularności Roussosa, zacząłem widzieć w nim artystę. Wiedziałem już, że zanim zrobił karierę solową, był wokalistą zespołu Dzieci Afrodyty. W tym samym zespole zaczęła się kariera innego wybitnego greckiego muzyka - Vangelisa Papathanasiou. To było coś, dwie wielkie indywidualności wywodzące się z jednego zespołu z niewielkiego kraju.

Leszek Sikorski, ówczesny dyrektor sopockiego festiwalu, w książce " 25 x Sopot", czyli w festiwalowych wspomnieniach redagowanych przez wieloletniego rzecznika tej imprezy Marka Klata opowiadał, że te wieści o wyjątkowych wymaganiach greckiego artysty były kreowane głównie przez jego impresario, który tworzył wokół Roussosa taką otoczkę reklamową. Tymczasem sam artysta zachowywał się zupełnie normalnie, bez przesadnej ekstrawagancji.

Sam Marek Klat przypomina sobie, jak się wszyscy dziwili, słysząc w 1979 roku, że Roussos to człowiek zaledwie po trzydziestce. Bo dla wielu wyglądał przez tę tuszę o wiele starzej. Ale i tak kobietom się podobał.

Za krótki kabel i taniec z Ireną Dziedzic

Wojciech Fułek, długoletni współorganizator sopockich festiwali i znawca historii Sopotu, tamten koncert oglądał w telewizorze. W pamięci utkwił mu przede wszystkim taniec Demisa Roussosa z Ireną Dziedzic. Wtedy jeszcze, jak wspomina, nie było mikroportów i mikrofonów bezprzewodowych. Wyjście piosenkarza w stronę widowni było więc czymś rzadkim, a nawet okazjonalnym. Ale Demis Roussos uparł się, że zejdzie do publiczności. Jednak kabel od mikrofonu okazał się za krótki. Zaczął się z nim mocować. A kiedy zdał sobie sprawę, że nic na to nie poradzi, porwał Irenę Dziedzic do tańca. Jej zdziwiona na początku mina świadczyła o tym, że to była czysta improwizacja greckiego artysty, a nie reżyserski zabieg.
Kiedy Demis Roussos przyjechał drugi raz do Sopotu - to był 2006 rok - Wojciech Fułek był jednym ze współorganizatorów festiwalu.

- To nie był już ten sam Demis Roussos. Był prawie łysy, jedynie z długą kitką włosów z tyłu głowy. Nie był tak otyły, nie miał manier gwiazdy i żadnych wielkich żądań. Nie budził też ogromnych emocji publiczności jak przed laty. Nie elektryzował tak widowni. Przypomniał kilka swoich przebojów i był jedną ze starszych gwiazd tego koncertu, który przypominał gwiazdy dawnych festiwali. I o ile Helena Vondrackova czy Karel Gott niewiele się zmienili, o tyle Roussos był nie do poznania. Kiedy mijaliśmy się w hotelowych kuluarach, w pierwszej chwili nie poznałem go - wspomina Wojciech Fułek.

To była wielka postać

Wojciech Korzeniewski, również jeden z organizatorów sopockich festiwali, mówi, że Demis Roussos przyjechał do Sopotu w czasie swojej największej popularności. Był już niemal człowiekiem legendą, a jednocześnie kolorową osobowością. A Polska jeszcze dodatkowo go pokochała za ten taniec z Ireną Dziedzic. Można wielu festiwalowych historii nie pamiętać, ale nie tej. Wojciech Korzeniewski zachwyca się też głosem Roussosa. On wtedy śpiewał tak, jak nikt inny na świecie. To był fenomenalny głos, jedyny w swoim rodzaju. Nie do skopiowania, tak jak głos Freddiego Mercury'ego.
- To była wielka postać. I możemy się tylko cieszyć, że do nas przyjeżdżał - kończy Korzeniewski.

Demis Roussos był jeszcze potem kilka razy w Polsce. Koncertował i udzielał wywiadów. W jednym z nich, pytany, jak zapamiętał swój pierwszy pobyt w naszym kraju, konkretnie w Sopocie, odparł: - Nigdy nie zapomnę, jak wieźli mnie wojskowym helikopterem. No i nie mogłem spać w nocy z powodu pięknych kobiet.
[email protected]

Codziennie rano najważniejsze informacje z "Dziennika Bałtyckiego" prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na dziennikbaltycki.pl Dziennik Bałtycki