Obie strony nie porozumiały się odnośnie polubownego jej załatwienia. Wobec tego jako pierwsza zeznawała we wtorek kobieta pracująca w dziale kadr przez ponad 9 lat. - Miałam przed komendantem Pestką kilku innych przełożonych, w tym dwóch komendantów, ale nigdy wcześniej nie spotkałam się z takimi działaniami mobbingowymi - mówiła i podkreślała, że za swoją pracę, a także ciągły rozwój i dokształcanie była przez te wszystkie wcześniejsze lata wielokrotnie nagradzana i wyróżniana.
Te miłe wspomnienia kobieta szybko zamieniła jednak na długą listę działań, które jej zdaniem mają znamiona mobbingu ze strony komendanta. Kobieta przez ponad trzy godziny opowiadała o narastającej niechęci i eskalacji zachowań wobec niej i jej kolegi z działu kadr. Mówiła o dokładaniu im obowiązków prowadzenia skomplikowanych dla nich postępowań, m.in. dyscyplinarnych, których nie mieli ani w zakresie swoich obowiązków, ani tak naprawdę wiedzy i merytorycznego przygotowania na ich temat, a które tak naprawdę powinna wykonywać i za które odpowiedzialna była inna pracownica policji policjantka.
Nie wytrzymała
Kobieta wraz z drugim pracownikiem kadr wykonywali jednak polecenia, często podczas nadgodzin, a żadna kontrola ich działu przez zwierzchników zewnętrznych, np. z Gdańska, nie wykazała żadnych niedociągnięć czy uchybień. W jej relacji działo się to jednak kosztem zdrowia oraz rodziny, która z tego powodu cierpiała. Trwające trzy lata zdarzenia doprowadziły kobietę do skraju załamania, musiała rozpocząć leczenie psychiatryczne, szukała pomocy u psychologów i ekspertów. Stosowne zaświadczenia i dokumenty są już w posiadaniu sądu. Na nic zdały się też apele do komendanta wojewódzkiego, który miał stwierdzić, że jak któryś z zarzutów się nie potwierdzi, to będą mieli problemy. Po kolejnym leczeniu, trwającym trzy miesiące, zdecydowali się napisać oficjalne pismo do komendy wojewódzkiej. Ta podczas swojego postępowania ani razu nie zwróciła się do obu pracowników o jakiekolwiek wyjaśnienia i podjęła zaocznie decyzję, że ich zarzuty są bezpodstawne. Oboje w efekcie dostali od komendanta powiatowego wypowiedzenia z pracy, z którymi się nie zgodzili i również wystąpili na drogę sądową. - Wysoki sądzie, to, że jesteśmy dziś w tej sali, to dla nas ostatnia szansa. Chcieliśmy tego uniknąć, zrobiliśmy wszystko, by tę sprawę wyjaśnić i załatwić w inny sposób, ale się nie udało. To z naszej strony pewien akt desperacji, ale naprawdę wyczerpaliśmy wszystkie możliwości - mówiła kobieta. Zabolało ją dodatkowo, że podczas zwierzania się przed sądem o jej stanie zdrowia wywoływało to uśmieszki na ustach strony pozwanej.
Mało pytań
Broniąca dobrego imienia policji mecenas Ewa Tomicka nie miała zbyt wielu pytań. - Jeśli to wszystko panią naprawdę spotkało, to pani współczuję, ale nie wiem, dlaczego pani chce nadal pracować w policji? - pytała kobietę. Pełnomocniczka pytała jeszcze o jej dokładne wykształcenie, czy wcześniej za kadencji innych komendantów zdarzało się jej pracować na nadgodzinach, czy wybrała cały urlop wypoczynkowy, czy były wobec niej prowadzone postępowania dyscyplinarne i czy kiedyś była pomijana podczas przydzielania nagród czy premii.
Mecenas zasugerowała też, że postępowania dyscyplinarne, które komendant zlecił do prowadzenia działowi kadr, a które według pokrzywdzonych nie były w ich zakresie obowiązków, powinny być w ich sugestii, bowiem miały one przełożenie na sytuację kadrową pracowników. Kolejna odsłona w marcu. Wcześniej, bo jeszcze w styczniu, sąd zajmie się po raz drugi rozstrzygnięciem sporu o zwolnienie z pracy obu pracowników.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
