Inaczej zawarty tutaj zbiór okoliczności, zdarzeń i myśli można uznać za losowy, a nawet nazwać je ludzką naiwnością… Tę historię z wielu powodów można by też nazwać bajką, bo jak wiele bajek, zaczyna się pesymistycznie i dawno, dawno temu…
24 grudnia 1945 roku
Jest Wigilia Bożego Narodzenia 1945 roku. W sercu Kaszub, kiedy "Słowo staje się Ciałem" na szpitalnym łóżku umiera w wieku 33 lat Aniela Richert, pozostawiając na świecie dwóch synów - pięcioletniego Wernera i ośmiomiesięcznego Henryka. Werner również jest chory, to on, według prognoz lekarzy, nie miał szans na przeżycie, stan matki był zdecydowanie lepszy. Matka umiera świadomie, żegna się z synkiem, prosząc o opiekę nad młodszym bratem.
Duch minionych świąt Bożego Narodzenia
To traumatyczne doświadczenie pozostawia głęboką ranę w sercu starszego syna. Pamięta je nawet po dziesiątkach lat, będąc mężem, ojcem i dziadkiem. Powraca w każde Boże Narodzenie, jak cień przysłaniając rzeczywistość i radość z tego, że "Bóg znowu się rodzi…". Szczególnym miejscem, gdzie już jako dziewczynka, a potem dojrzewająca kobieta dostrzegałam smutek i ból "małego chłopca", jest miejsce pochówku mojej babci. Stojąc tam kiedyś, obiecałam sobie, że jeżeli w przyszłości będę miała córeczkę, nazwę ją Aniela, bo jeżeli kogoś Bóg zabiera w taki dzień, to bez wątpienia jest to osoba bliska jego sercu. Minęło wiele lat, a ja zapomniałam o dziecięcym pragnieniu…
1-3 grudnia 2013
Jest grudzień 2013 roku. Mam 42 lata, mój mąż 44 i mamy piątkę dzieci. Wraz z mężem bierzemy udział w parafialnych rekolekcjach adwentowych, rozpoczynających czas radosnego oczekiwania. Słowo o życiu głosi ks. Grzegorz, neokatechu-menalny katecheta wędrowny. Pięknie mówi o Maryi i jej otwartości, gotowości na przyjęcie życia zgodnie z wolą Boga. Moje poczucie samozadowolenia z bycia matką piątki dzieci zaczyna spadać i być weryfikowane w świetle głoszonego Słowa oraz świadectwa rodziny z dziesięciorgiem dzieci. Pan Bóg zaczyna dotykać mojego zamkniętego serca, w którym nie ma miejsce na nowe życie. Rozpoczyna się walka z poczuciem racji: w końcu odchowałam dzieci i życie zaczyna się porządkować, mija stres związany z presją czasową, realizowaniem obowiązków zawodowych i domowych, jesteśmy starzy, nie stać nas na kolejne dziecko, badania genetyczne w ostatniej ciąży były złe, moje zdrowie podupada. Rozmawiam z moim mężem na temat przeżywanych rekolekcji, ale przy jego otwartości na życie, moje dylematy wydają się banalne. Kwituje je następująco: "Przecież nie możesz wiedzieć lepiej niż Pan Bóg. To jest Jego plan". Zaczynam zdawać sobie sprawę, że ta wojna toczy się o moją poczucie wolności, zarówno w przestrzeni materialnej, czyli uwiązania na kolejne cztery lata, jak i w przestrzeni duchowej. Przecież doświadczenie podpowiada mi, że Pan Bóg realizuje pragnienia serca i czeka na moje "tak", a dziecko, zanim zrodzi się w łonie matki, rodzi się najpierw w jej sercu.
Godzina łaski
Jest 8 grudnia 2013, godzina 12.00-13.00. Święto Niepokalanego Poczęcia. W tle za oknem, tuż naprzeciw miejsca modlitwy, znajduje się drzewo, na którym siada gołąb. Jest tuż naprzeciw nas, przez cały czas przygląda nam się uważnie… do dziś pamiętam jego piękne oczy. Chyba zwariowałam, by myśleć, że to znak. Tego dnia jednak wypowiadam "tak", zgadzając się na gotowość przyjęcia dziecka w naszym życiu, jeżeli tylko Bóg tego chce.
Duch teraźniejszych świąt Bożego Narodzenia
24 grudnia 2013. Jest ranek, robimy test ciążowy - jest pozytywny. Więc jednak, radość tłumi przerażenie… I choć zdaję sobie sprawę, że w małżeństwie poczęcie dziecka jest zgoła dość proste, to i tak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jest w tym interwencja boża. Zaczynam doświadczać przekonania, że w tajemnicy poczęcia jest tajemnica życia dla mnie niepojęta i niezrozumiała. W natłoku myśli dostrzegam związek miedzy wydarzeniami: Czyżby "Dobra Nowina" stawała się dziś udziałem naszej rodziny? Czyżby babcia Aniela, która urodziła się dla nieba w tym szczególnym czasie, chciała otoczyć płaszczem bożej opieki moje dziecko? Tego dnia decydujemy, że jeżeli urodzi się dziewczynka, będzie miała na imię Aniela, czyli "posłaniec". Wieczorem, po podróży w rodzinne strony męża, zasiadamy do wigilii. Rodzina, zapach potraw, światło świec, kolęda czynią te chwile wyjątkowymi. To jednak, co sprawia, że ta wieczerza wigilijna staje się jedyną, to to, że życie się rodzi, odnawia i staje się wciąż na nowo. Z czytanej przez męża Ewangelii docierają do mnie słowa: " A Słowo staje się Ciałem...". Nie mogę opanować wzruszenia, być może to hormony związane z tym, że rośnie we mnie maleńka dziecina, a być może to, że wraz z nią rośnie świadomość, że Ewangelia jest żywa. Tak, ona jest żywa i dzieje się w historii każdego z nas. W to Boże Narodzenie po raz pierwszy spotykam się z Maryją, potrafię zrozumieć jej milczenie, ciche przyjęcie tajemnicy, na którą ja po ludzku nie byłam gotowa. Stanęłam teraz wobec niej w zdumieniu, radości i lęku, ale przede wszystkim w zgodzie, że Bóg jest dawcą życia i to jest łaska, której nie muszę nikomu wyjaśniać, tłumaczyć.
Duch Świąt Przyszłych - "A Maryja zachowywała wszystkie te sprawy w swoim sercu".
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
